บทที่ 2 คุณน่าเกลียด
ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้นพร้อมกับการแจ้งเตือนข่าวที่ดึงดูดความสนใจของเธอ
#ข่าวด่วน: ผู้รอดชีวิตจากเหตุแผ่นดินไหวที่ภูเขาเต่าได้กลับมาพบหน้ากันอีกครั้งในรอบ 18 ปี - เด็กกำพร้านับไม่ถ้วนไม่เคยสิ้นหวัง!
#ผู้รอดชีวิตจากเหตุแผ่นดินไหวที่ภูเขาเต่า: พ่อแม่ตามหาลูกที่หายไปนาน 18 ปี!
#หลายปีแห่งการรอคอยและความกังวล: แม่ได้พบลูกอีกครั้ง!
แผ่นดินไหวที่ภูเขาเต่างั้นเหรอ? สิบแปดปีที่แล้ว! ดวงตาของอิซาเบลลาเบิกกว้างเมื่อชิ้นส่วนต่างๆ เริ่มประกอบเข้าด้วยกัน เธอก็อายุสิบแปดปีพอดี
จากคำพูดอันโหดร้ายของจูเลีย เธอถูกบอกว่าเป็นลูกนอกคอกของโสเภณี แต่พวกเขาก็ไม่เคยเอ่ยชื่อเฉพาะเจาะจง...บางทีทั้งหมดอาจเป็นเรื่องโกหก
ถ้าเธอไม่ได้ถูกรับเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พวกเขาก็คงซื้อเธอมาจากคนอื่น
เป็นไปได้ไหมว่าเธอคือหนึ่งในเด็กกำพร้าจากเหตุแผ่นดินไหวที่ถูกขายต่อเพราะหน้าตาของเธอ? มันเป็นไปได้อย่างยิ่ง
อิซาเบลลาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ไม่ว่าจะหาอาจารย์ของเธอเจอหรือไม่ เธอก็ยังมีคาสคาเดียเสมอ
แต่ถ้าเธอไม่ตามหาพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดตอนนี้ เธออาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย และถ้าเธอพบว่าพวกเขาเป็นคนขายเธอเอง ไซเบอร์โนวาก็จะไม่มีอะไรผูกมัดเธอไว้อีกต่อไป เธอจะอุทิศทั้งชีวิตเพื่อรับใช้อาจารย์ของเธอจนกว่าความตายจะมาพรากพวกเขาทั้งสองไป
เธอจดจำข้อมูลติดต่อจากรายงานข่าวและกดโทรออกโดยไม่ลังเล
คฤหาสน์ธอร์นตัน
"เยี่ยมไปเลย! ในที่สุดอีเวรนั่นก็ตายสักที! แทมมี่ ไปเก็บกวาดห้องชั้นสองนั่นทันที...ฉันจะใช้มันเป็นห้องเก็บกระเป๋าถือของฉัน!" เสียงของสเตลล่าเต็มไปด้วยความสะใจอย่างร้ายกาจ
"ค่ะ คุณสเตลล่า ธอร์นตัน! ดิฉันจะไปจัดการเรื่องของคุณอิซาเบลลา ธอร์นตัน เดี๋ยวนี้เลยค่ะ" แทมมี่ แคมป์เบลล์ ตอบอย่างประหม่า
"อีโง่! ฟังให้ดีนะ...ตอนนี้บ้านนี้มีทายาทแค่คนเดียว และนั่นก็คือฉัน! ถ้าฉันได้ยินแกเรียกอีเวรนั่นว่าธอร์นตันอีกครั้ง แกจะถูกโยนออกจากตระกูลธอร์นตัน! ไม่เพียงแค่นั้น ฉันจะทำให้แกหางานทำที่ไหนในเอลเธรอนไม่ได้อีกเลย!" น้ำเสียงของสเตลล่าอาบไปด้วยยาพิษ
"ขะ...ขอโทษค่ะ คุณธอร์นตัน! ดิฉันจะจำไว้ค่ะ" แทมมี่พูดตะกุกตะกัก
"อย่างนั้นแหละ!" ในที่สุดสเตลล่าก็รู้สึกเป็นอิสระที่จะทิ้งบทบาทที่เสแสร้งมาตลอด เธอดื่มด่ำกับอำนาจที่เพิ่งได้รับ
หลายปีที่ผ่านมา พ่อแม่ของเธอซื้อทุกอย่างเป็นสองชุดเพื่อรักษาละครฉากการเป็นฝาแฝด...เธอเกลียดการต้องแบ่งปันอะไรกับใครมาตลอด
อิซาเบลลาควรจะตายไปตั้งนานแล้ว!
สเตลล่ากระชากผ้าปูที่นอนออกจากเตียงของอิซาเบลลาแล้วเหวี่ยงลงบนพื้น กระทืบมันอย่างบ้าคลั่ง เธอไม่ทันสังเกตเห็นเส้นสีดำบางๆ ที่กำลังเลื้อยขึ้นมาจากข้อมือไปยังข้อศอก ก่อนจะหายเข้าไปใต้ผิวหนังของเธอราวกับอสรพิษที่เลื้อยกลับสู่รัง
สเตลล่าขยี้จมูกตัวเอง รู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล 'ก็ว่าอยู่ ห้องของอีเวรนั่นมันต้องมีอาถรรพ์แน่ๆ' เธอคิด
คฤหาสน์ทิวดอร์
"คุณพ่อ! คุณพ่อต้องมาดูนี่ครับ! เธอหน้าเหมือนคุณแม่เปี๊ยบเลย!" แบรนดอน ทิวดอร์ ผุดลุกขึ้นยืน ชี้ไปที่ภาพของอิซาเบลลาบนจอโทรทัศน์ น้ำเสียงของเขาสั่นเครือด้วยความรู้สึกตื้นตัน
ความตื่นเต้นของเขาเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ หลังจากสูญเสียลูกสาวแรกเกิดไปเมื่อสิบแปดปีก่อน แม่ของเขาก็จมอยู่กับความรู้สึกผิด ร้องไห้ทุกวี่ทุกวันจนกระทั่งได้สร้างคุกแห่งการสำนึกผิดขังตัวเองไว้
เธอขังตัวเองไว้ จะออกมาก็ต่อเมื่อถึงเวลาสวดภาวนาซึ่งเสียงสวดก็แผ่วเบาลงทุกปี แบรนดอนเคยอ้อนวอนนับครั้งไม่ถ้วนให้เธอออกจากห้องขังที่สร้างขึ้นเอง แต่เธอก็ปฏิเสธทุกคำขอร้อง
ถ้าเด็กสาวบนจอโทรทัศน์คือน้องสาวของเขาจริงๆ บางทีคุณแม่อาจจะได้พบกับความสงบสุขเสียที
เรย์มอนด์ ทิวดอร์ อุทานขึ้น "อย่ามัวแต่ยืนอ้าปากค้างสิ! โทรไปเลย!"
เขาลุกขึ้นยืนเช่นกัน จ้องมองอิซาเบลลาบนจอทีวี ไม่สามารถละสายตาไปได้
เขาและภรรยาเป็นคู่รักกันมาตั้งแต่เด็ก รักกันอย่างสุดซึ้ง หลังจากแต่งงาน พวกเขาก็มีลูกชายคือแบรนดอน ซึ่งมีชื่อเล่นว่า "ซันนี่"
พวกเขาตั้งใจจะใช้ชีวิตด้วยกันสองสามปีก่อนที่จะมีลูกอีกคน แต่แล้วลูกสาวของพวกเขา...ซึ่งมีชื่อเล่นว่า "บันนี่"...ก็ถือกำเนิดขึ้นมาอย่างไม่คาดฝัน เติมเต็มครอบครัวที่สมบูรณ์แบบของพวกเขา
พวกเขามีความสุขเปี่ยมล้นจนยังไม่ได้เลือกชื่อจริงให้เธอด้วยซ้ำ แล้วคืนอันเลวร้ายนั้นก็มาถึง เมื่อคฤหาสน์ทิวดอร์เกิดไฟไหม้ ในความตื่นตระหนก พวกเขาพบว่าห้องเด็กอ่อนนั้นว่างเปล่า...ลูกน้อยของพวกเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
กลอเรีย สจ๊วต ภรรยาของเรย์มอนด์เคยกล่าวหาว่าอีเว็ตต์ แลงแคสเตอร์ แม่ของเขา เป็นผู้บงการการหายตัวไปครั้งนั้นด้วยความชิงชังที่เธอได้หลานสาว
เรย์มอนด์ปกป้องแม่ของเขาอย่างแข็งขัน และคำกล่าวหานั้นก็ได้ทำลายชีวิตคู่ของพวกเขาลง มีเพียงแบรนดอน ลูกชายของพวกเขา และคำสัตย์สาบานของเรย์มอนด์ที่จะตามหาลูกสาวให้พบเท่านั้นที่รั้งกลอเรียไว้ไม่ให้ฟ้องหย่า แต่เธอกลับสร้างอาศรมของตัวเองขึ้นบนภูเขาหลังคฤหาสน์ ใช้ชีวิตราวกับนักบวชผู้สำนึกบาป
ตลอดสิบแปดปีที่ผ่านมา เรย์มอนด์ไม่เคยหยุดค้นหา ทั้งลงประกาศ โฆษณา แจกใบปลิว ออกรายการโทรทัศน์ ทุกวิถีทางเท่าที่จะจินตนาการได้ เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะได้เห็นเด็กสาวที่หน้าตาคล้ายภรรยาของเขามากในรายการข่าวรายการหนึ่งโดยบังเอิญ
เธอบอกว่าเธอชื่ออิซาเบลลา อายุสิบแปดปี และที่ติ่งหูข้างซ้ายของเธอมีร่องรอยชี้ชัด ไม่ใช่ปาน แต่เป็นรอยเจาะหูตามพิธีกรรมที่เด็กตระกูลทิวดอร์ทุกคนจะได้รับเมื่อแรกเกิด โดยถูกนาบด้วยเข็มร้อน มันเป็นวิธีการระบุตัวตนของบรรพบุรุษ และเรย์มอนด์ก็ไม่เคยเชื่อเลยว่ามันจะมีประโยชน์ขึ้นมาจริงๆ
เขาไม่รอแม้แต่ผลยืนยันดีเอ็นเอ รีบรุดไปยังสถานีโทรทัศน์โดยมีแบรนดอนตามไปด้วย
สถานีโทรทัศน์เอลเธรอน
“อิซาเบลลา นี่แกเสียสติไปแล้วเหรอ หมายความว่ายังไงที่แกไม่ใช่คนของตระกูลธอร์นตัน เราเป็นฝาแฝดกันนะ! แกจะจำฉันไม่ได้ได้ยังไง ต่อให้แกลืมฉันไปแล้ว แต่ต้องจำท่านแม่ได้สิ!” สเตลลาซับดวงตาที่แห้งผากของเธอด้วยท่าทีเสแสร้งราวกับนักแสดงละครเวที พลางชำเลืองมองฝูงชนที่กำลังซุบซิบกัน
ถ้าเธอไม่เห็นรายการรวมญาติเมื่อเช้า สเตลลาก็คงไม่เชื่อเด็ดขาดว่าอิซาเบลลารอดชีวิตจากการตกหน้าผามาได้ นังสารเลวนั่นมีเก้าชีวิตจริงๆ
เดิมทีเธอวางแผนที่จะเมินอิซาเบลลาไปเลย แต่พ่อของเธอยืนกรานให้มาพาตัวเธอกลับไป
หลังจากเป็นลูกสาวของตระกูลธอร์นตันมาสิบแปดปี การที่อิซาเบลลาไม่กลับบ้านหลังจากเหตุการณ์ที่หน้าผาหมายความว่าเธอต้องรู้อะไรบางอย่างแล้ว ตระกูลธอร์นตันไม่สามารถปล่อยตัวปัญหาอันตรายเช่นนี้ให้ลอยนวลอยู่ข้างนอกได้
หากอิซาเบลลาเริ่มปล่อยข่าวลือ ชื่อเสียงที่พวกเขาสร้างขึ้นมาอย่างดีในฐานะตระกูลชนชั้นนำหน้าใหม่ของเอลเธรอนก็จะพังทลายลง
กาเร็ธไม่ยอมให้เด็กกำพร้าที่เก็บมาเลี้ยงทำลายมรดกของตระกูลธอร์นตัน เขาจึงบังคับให้จูเลียลากสเตลลามาที่สตูดิโอตั้งแต่เช้ามืดเพื่อพาอิซาเบลลากลับบ้าน
หลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นกับอิซาเบลลาก็เป็นเรื่องส่วนตัวในครอบครัว เธอจะตายก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ตอนที่ยังลอยนวลอยู่ข้างนอกแบบนี้
“ปล่อยฉันนะ! จะแสดงละครน้ำเน่าบทนี้ออกอากาศสดๆ จริงเหรอ สเตลลา ไม่รู้สึกน่าขยะแขยงบ้างหรือไง” อิซาเบลลากระซิบข้างหูสเตลลาอย่างอาฆาตแค้น
เลือดในกายของสเตลลาเย็นเยียบ
อิซาเบลลารู้อะไรเข้าจริงๆ หรือ เป็นไปได้อย่างไร
ครอบครัวของพวกเธอล้วนเป็นนักแสดงมากความสามารถ จูเลียเองก็เคยเป็นนักแสดงละครเวทีผู้โด่งดังที่สุดของไซเบอร์โนวา การแสดงอยู่ในสายเลือดของพวกเขา
หรือว่าสาวใช้บ้านนอกคนนั้นจะหักหลังพวกเขาเพื่อเงินของอิซาเบลลา ให้ตายสิ! เธอสงสัยมาตลอดว่าผู้หญิงเงียบๆ คนนั้นต้องสร้างปัญหาแน่ แล้วเธอจะกลับไปจัดการกับคนใช้ที่ทรยศคนนั้นทีหลัง
สีหน้าของสเตลลาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และอิซาเบลลาก็หัวเราะอย่างเย็นชา
“เคยมีใครบอกเธอไหมว่าเธอเหมือนกิ้งก่าเปลี่ยนสี ฉันเคยสงสัยนะ...ถ้าเราเป็นแฝดกันจริงๆ แล้วฉันทั้งสูงทั้งสวย ผมก็หนา แล้วทำไมเธอถึงสูงไม่ถึงห้าฟุตแม้จะใส่รองเท้าส้นตึกแล้วก็ตามล่ะ แถมฉันยังเห็นหัวล้านเป็นหย่อมๆ ของเธอด้วยซ้ำ!” น้ำเสียงของอิซาเบลลาแฝงความห่วงใยจอมปลอม
“แม่ของเธอบอกเสมอว่าเราเป็นแฝดไข่คนละใบ ก็เลยเป็นธรรมดาที่คนหนึ่งจะเหมือนพ่อและอีกคนเหมือนแม่ ตอนนี้ฉันถึงได้เห็นว่ามีแค่เธอเท่านั้นที่ได้รับยีนส์ด้อยเหล่านั้นมา ขอบคุณสวรรค์ที่ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเขาจริงๆ” เธอกล่าวเสริม
“แกกล้าดียังไงมาว่าฉันน่าเกลียด!” สเตลลาระเบิดอารมณ์ออกมาเหมือนแมวถูกเหยียบหาง ภาพลักษณ์ที่สร้างมาอย่างดีพังทลายลงในทันที
เธอสามารถเล่นละครตบตาไปกับอิซาเบลลาได้ แต่รูปลักษณ์และส่วนสูงของเธอเป็นเรื่องแตะต้องไม่ได้ นี่คือเหตุผลที่เธอเกลียดอิซาเบลลามานานหลายปี การยืนข้างๆ อิซาเบลลาทำให้สเตลลาดูเหมือนคนรับใช้ แม้แต่คู่หมายของเธอก็ให้ความสนใจเธอเพียงเพราะความงามของอิซาเบลลา
เมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยของอิซาเบลลาและได้ยินคำพูดถากถางของเธอ สเตลลาก็ขาดสติและพุ่งไปข้างหน้า กางเล็บออกหมายจะข่วนใบหน้าของอิซาเบลลา
